مقایسه تأثیر آموزش به روش سخنرانی و استفاده از خودآموز بر دانش پزشکان عمومی شرکت کننده در دوره های آموزش مداوم نسبت به سندرم روده تحریک پذیر

مقدمه: هدف آموزش مداوم پزشکان ارتقای دانش و بهبود عملکرد آنان است. شیوه های مختلف آموزش حضوری در آموزش مداوم به کار می رود. دوری پزشکان از محل کار جهت شرکت در بازآموزی مشکلاتی جهت پزشک و بیمار ایجاد می نماید. استفاده از خودآموز شاید روش مناسبی برای آموزش مداوم باشد. به این منظور مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر آموزش به روش سخنرانی و استفاده از خودآموز بر دانش پزشکان عمومی شرکت کننده در دوره های آموزش مداوم در شهر کرمانشاه طراحی و اجرا گردید. روش ها: مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد است که در سال 1386 انجام شد. جامعه پژوهش پزشکان عمومی کرمانشاه و نمونه 52 نفر از پزشکان مشمول دوره بازآموزی در دوگروه آزمون و شاهد بودند. نمونه گیری از نوع آسان بود که نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه تقسیم شدند. پس از انجام پیش آزمون، به گروه آزمایش با خودآموز (جزوه آموزشی) و گروه شاهد به روش سخنرانی در مورد سندرم روده تحریک پذیر آموزش داده شد. سپس در هر دوگروه پس آزمون انجام گردید. پیش آزمون و پس آزمون شامل سنجش دانش شرکت کنندگان با دو آزمون هم ارز با دامنه نمره از صفر تا 20 بود. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار spss و مقایسه گروه ها با آزمون t و مجذورکای انجام شد و مقدار 05/0p< معنادار تلقی گردید. نتایج: میانگین نمرات دانش در گروه سخنرانی از 28/2±23/10 در پیش آزمون به 65/2±50/12 و در گروه خودآموز از 68/2±69/8 به 90/1±88/11 افزایش یافت. این تفاوت میانگین در هر دو گروه معنادار بود (001/0p<)، ولی میانگین اندازه تغییر نمرات در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد آموزش بردانش شرکت کنندگان تأثیر داشت اما روش آموزش در افزایش دانش تأثیر نداشت. بنابراین با توجه به مشکلاتی که به دلیل عدم حضور پزشکان در محل خدمت آنان هنگام شرکت در دوره های بازآموزی پیش می آید، به نظر می رسد می توان از خودآموز نیز در بازآموزی پزشکان استفاده نمود.